ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ - ΑΣΚΛΗΠΙΟΥ

ΑΣΚΛΗΠΙΟΥ

ΤΟΥ ΑΣΚΛΗΠΙΟΥ

Ιητήρ πάντων, Ασκληπιέ, δέσποτα Παιάν, θέλγων ανθρώπων πολυαλγέα πήματα νούσων, ηπιόδωρε, κραταιέ, μόλοις κατάγων υγίειαν και παύων νούσους, χαλεπάς κήρας θανάτοιο, αυξιθαλής, επίκουρ’, απαλεξίκακ’, ολβιόμοιρε, Φοίβου Απόλλωνος κρατερόν θάλος αγλαότιμον, εχθρέ νόσων, Υγίειαν έχων σύλλεκτρον αμεμφή, ελθέ, μάκαρ, σωτήρ, βιοτής τέλος εσθλόν οπάζων.

Ιατρέ πάντων, Ασκληπιέ, δέσποτα Παιάν, συ που πραϋνεις των ανθρώπων τα οδυνηρά κακά των νόσων, πραϋντικέ, κρατερέ, έλα επιφέροντας υγεία κι αναχαιτίζοντας τις νόσους, τις φοβερές συμφορές του θανάτου, εσύ ο βλαστικός, ω αρωγέ, αλεξίκακε, καλόμοιρε, του Φοίβου Απόλλωνος γερό βλαστάρι ένδοξο, εχθρέ των νόσων, συ που έχεις ομοκρέβατη την άμεμπτη Υγεία, έλα, μακάριε, σωτήρα, παρέχοντας αίσιον τέλος του βίου.

ΑΠΟΛΛΩΝΙΟ ΦΩΣ

"Έξω από τους δρόμους των αστόχαστων, λειτουργοί και ψάλτες Ορφικοί
έναν ύμνο μιας λατρείας πανάρχαιας ξαναφέρνουμε στο Φώς.
Έτρεξε ώς τα τώρα ο λογισμός μας καταχωνιασμένος ποταμός.
Ξάφνισμα στο βούισμα των ανθρώπων, της Λύρας Σου ο ρυθμός.
Νύχτα ξεκινάμε,νύχτα ανεβαίνουμε, τη δυσκολανέβατη κορφή.
Θέλουμε μόνοι, θέλουμε πρώτοι το ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΝ ΦΩΣ να χαιρετήσουμε,
ενώ κάτω στους ανθρώπους θα είναι ακόμα ύπνος και σκότος..."

[Κ.ΠΑΛΑΜΑΣ]

ΤΟ ΣΑΪΤΕΜΑ

Και χαμήλωσες, ω Φοίβε, από τα ύψη των Ολύμπων των αγνών
προς του χαύνου την πατρίδα, προς τη χώρα των οκνών.
Κ' έπαιξες τη λύρα, ανάβρυσμα παναρμονικών πηγών!
Λόγια σ' απαντήσανε βαρήκοων και περίγελα τυφλών.

Τότε, σα να γύρευες την πλάση να λυτρώσης από μόλυσμα,
κι απ' τ' ακάθαρτα όλα τον αέρα, έριξες τη λύρα, κ' έγινες
σαϊτευτής, και τα σαΐτεψες των ανοήτων τα κοπάδια πέρα ως πέρα.

[Κ.ΠΑΛΑΜΑΣ]